အခ်စ္ဆိုစြာကို
မ်ိဳခ်ထားရစြာ
ၾကာနိန္ဗ်ာလ္.. ညိဳေခ်…၊
နင့္မ်က္ႏွာေခ်ကို ျမင္တိုင္း
ရုိးေတာင္ထက္က
ခုန္ခ်ရေရပိုင္
ငါ့ႏွလုံးသားတိ
အထိန္းအကြပ္မဟိ
နင့္ျခီရင္းမွာ
ဂြ်မ္းျပန္ပနာျပဳတ္က်လားရေရ…၊
ျခင္ေထာင္ထဲမွာ
ဖျပားေမွာက္ပနာ
ရြီးလိုက္ရေရ ရည္းစားစာတိ
ဖင္ကို နီထိုးခါမွ
တရီးေလ့ မအိပ္လိုက္ရမွန္းသိေရ..၊
နင့္အမိက
ငါ့ကိုျမင္ေက
ရွစ္ေခါက္ခ်ိဳးမ်က္ႏွာနန္ ့
ႏွာေခါင္းတြန္ ့ျပေရ…၊
အရက္သမားဆဘြတ္
ပီးအပ္လိုက္ေတ ဂုဏ္ျဒပ္တိ
နင့္အမိနန္ ့တြိခါမွ
ငါေလ့ ဇကုန္ရာထူးတက္လားရေရ…၊
အပြင့္အခက္နန္ ့အစိမ္းေရာင္၀တ္ခြီးကိုမွ
လူလို ့ထင္နိန္ေရ
နင့္အမိ ဇာတ္ဆရာမ
ကုလားဖန္ထိုးလိုက္ေတ တစ္ရက္မွာ
နင္က ဗမာစစ္ခြီးမယား
ငါက လမ္းေဘးကအရက္သမား
အခ်စ္ပိုးနန္ ့ေရာဂါသည္…၊
”ခ်စ္ေကေလ့ မျဖစ္
ဘ၀ၾကမ္းမွာလိုက္မနိန္ႏိုင္”
နင္ေျပာခေရ ေဒစကား
အဂုထိပင္ ၾကားနိန္သိမ့္ေရ…၊
ျပကၡတိန္တိ ေျမာင္းကိုေရာက္
သုံးလေလာက္ေလ့ ၾကာေရခါ
နင္က
ဗမာစစ္ခြီးထားပစ္ခေရ
တလင္ကြာမ
ငါက ဗုဒၶသားေတာ္
တခုပိုင္ေလ့ မသင့္ေတာ္လိုက္ဗ်ာလ္…၊
အမ်ိဳးခ်စ္ခြင့္ မရလိုက္ေတ ငါ
အေခ်တိကို စာသင္ပီးပနာ
တရားေဘာင္ထဲမွာ နိန္လီဖို ့ဗ်ာလ္။ ။ ။
ကိုရင္ၾကီး (ရခိုင္ျပည္)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment